|
Ιεράρχης
της Ελλαδικής Εκκλησίας, εκ των πολύ καλών
είναι αλήθεια, εισέρχεται στον περίβολο
ενός μικρού μοναστηριού, χαμένου μέσ' στο
δάσος. Πανηγυρίζει. λίγες οι μοναχές, λίγοι
κι οι πιστοί. Οι μικρές τoυ
καμπάνες ηχούν χαρμόσυνα. Έρχεται ο
δεσπότης. Θα χοροστατήσει στην αγρυπνία.
Δύο σημαίες κυματίζουν. Η Ελληνική και η «Βυζαντινή».
Ο δικέφαλος αετός
μαύρος σε κίτρινο φόντο. Την κοιτάζει ο
δεσπότης, την δείχνει και λέει: Αυτό
το τέρας τι χρειάζεται; Δεν ήταν ώρα
γι' απάντηση.
(Σε
μια ημερήσια κρουαζιέρα στον Βόσπορο). Φθάνουμε
εκεί που θα ήθελα να έχω όλους αυτούς που
μιλούν για...τέρας.
Δεξιά μας στην Ασιατική ακτή το Αναντολού
Χισάρ, το Κάστρο της Ανατολής. Αριστερά το
Ρούμελη Χισάρ. Το κάστρο
της χώρας των Ρωμηών. Κτίσματα και τα
δύο Μωάμεθ του Πορθητού (και του παππού του).
Με ένα σκοπό να σφίξη όσο μπορούσε
περισσότερο τον κλοιό γύρω απ’ την
Βασιλεύουσα. Εκεί το μικρό σκάφος σταματά
για λίγο. Είναι το στενότερο σημείο του
Βοσπόρου. Φεύγω απ’ την παρέα. Θέλω να μείνω
μόνος για λίγο. Να σκεφθώ, να κλάψω, να
θυμηθώ τον Κωνσταντίνο Μάνο. Η
σκλάβα η Πόλη κάθεται στον Βόσπορο και
κλαίει, κι'
ο φιδωτός ο Βόσπορος την συμπαθεί και λέει... Όλες
οι πενιχρές ιστορικές μου γνώσεις, για τον
τόπο αυτό, αναπαράγονται με αστραπιαία
ταχύτητα. Και ξάφνου μούρχεται στο νου ο
δικέφαλος αετός...Πρέπει
να σταθείς στην πλώρη ενός πλοίου, στη μέση
του Βοσπόρου, να έχεις δεξιά το ένα κάστρο
και ζερβά το άλλο, απ’ την μια την Ασία και
απ’ την άλλη την Ευρώπη για να καταλάβεις
πως γεννήθηκε αυτό το τέρας.
Η γέννηση του οφείλεται σ' αυτόν τον λόγο. Δηλώνει
την ύπαρξη μιας αυτοκρατορίας που πατά εξ
ίσου σε Ευρώπη και Ασία. Έχει κάτω απ’
τις φτερούγες τις δυο ηπείρους. Και το
άγρυπνο μάτι παρακολουθεί εξ ίσου και τις
δυο. Δεν μπορείς με ένα κεφάλι να
παρακολουθήσεις τι γίνεται και στις δυο
ακτές. Και γι' αυτό τα
κεφάλια έγιναν δύο. `Η αυτοκρατορία
στηρίζεται και στις δύο ηπείρους. Αν χάση
την μία θα χάση και την άλλη. Έχασε
την Ασία, έχασε και την Ευρώπη. Ο
αετός αυτός από εθνικό
σύμβολο των υστέρων χρόνων της
αυτοκρατορίας έγινε σύμβολο εκκλησιαστικό
στα χρόνια της σκλαβιάς. Υπεσκέλισε δε
τελείως το άλλο πολύ παλαιότερο σύμβολο,
του Σταυρού με τα τέσσαρα Β: Βασιλεύς
Βασιλευόντων Βασιλεύει Βασιλεύουσι, με
κόκκινη σημαία και με χρυσό σταυρό (Ένας
τέτοιος μαρμάρινος βρίσκεται εισέτι
εντοιχισμένος στο οικουμενικό πατριαρχείο).
Μπήκε στην μήτρα του
Πατριάρχη, σε υπέρθυρα, σε τέμπλα, σε
βημόθυρα αλλά μετά πολλής διακρίσεως και με
σέβας. Ως αρχιερατικό εγκόλπιο τον φέρει ο
Οικουμενικός Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ' και ο
Μελέτιος ο Μεταξάκης. Αν
λοιπόν για μάς ο δικέφαλος είναι πια
διακοσμητικό μοτίβο, με κάποιες εθναρχικές
τάσεις, για τούς εν τή Πόλη τα πράγματα
είναι διαφορετικά. Γνωρίζουν
oι
Τούρκοι ότι αυτός ο αετός έχει νύχια
επικίνδυνα.
Φέρνει αναμνήσεις επικίνδυνες γι' αυτούς.
Δεν αγνοούν ότι όλη η Βαλκανική μέχρι και
τον απώτατο Βορρά ερωτοτροπούν μ' αυτό το
έμβλημα. Οι Αλβανοί το έχουν στη σημαία τους,
οι Σέρβοι εθνικιστές ωσαύτως. Οι Βούλγαροι
και οι Ρουμάνοι δεν το αποφεύγουν. Οι Ρώσοι
το επανέφεραν προσφάτως. Είναι όλα αυτά
τυχαίες συμπτώσεις ή βλέψεις για την Τσάργκραντ,
την Βασιλεύουσα Πόλη; Πάνω
απ’ την είσοδο του Πατριαρχικού Ναού του
Αγίου Γεωργίου υπήρχε η Ιερά Εικών
του. Με τoν
καιρό εφθάρη. Πριν λίγα χρόνια έγινε η
ανακαίνισης του Ναού. Κατέβασαν την
κατεστραμμένη εικόνα. Και έκπληκτοι οι
τεχνίτες διαπίστωσαν ότι πίσω της υπήρχε
ένας θαυμάσιος δικέφαλος μαρμάρινος,
άριστα σμιλευμένος με τα αρχικά Ι.Π.Κ.Π. (Ιωακείμ
Πατριάρχης Κωνσταντίνου Πόλεως). Θα
μπορούσαν να τον καλύψουν και πάλιν με μια
άλλη εικόνα. Προτίμησαν τον
δικέφαλο. Δεν είναι μικρός ο ηρωισμός. Και
τώρα καθαρισμένος, μεγαλοπρεπής, σκεπάζει
με τις φτερούγες του την είσοδο του
Πατριαρχικού Ναού. Με
πλησιάζει ο δεκαεπτάχρονος ξαδελφανηψιός
μου. Μου λέει χαμηλόφωνα και εμπιστευτικά. «Θείε,
oι
Τούρκοι αστυφύλακες έχουν για έμβλημα τον
δικέφαλο αετό».
Νόμισα ότι ήταν παιδική φαντασία. «Πάψε,
βρε, του λέω μη λες χαζάδες. Άλλο θα είδες κι'
άλλο φαντάσθηκες». «Όχι καλέ θείε ελάτε
να δείτε». Κατηφορίζω πάλι. Έριξα μια
ματιά φευγαλέα στο φυλάκιο που είναι στη
μεγάλη σιδερένια πύλη. Πράγματι κάτω απ’ το
μεγάλο σήμα με την ημισέληνο, φιγουράριζε
ένας ωραίος δικέφαλος αετός! Κατόπιν τον
παρατήρησα και στα περιβραχιόνια και στα
πηλίκια των αστυνομικών. Πάντα κάτω απ’ το
εθνόσημο ο δικέφαλος. Η προσθήκη ήταν
ολοφάνερη. Καινούργιο αυτό, αλλά γιατί; Μέχρι
τώρα εχθρεύονταν αυτό το σύμβολο, το
μισούσαν. Και τo
μισούν.
Τώρα πώς γίνεται απ’ τη μια μεριά να τον
βάζουν για έμβλημά τους κι' απ’ την άλλη να
τον μισούν; Μισούν το έμβλημα όταν
χρησιμοποιείται απ’ τούς Έλληνες. Το
θέλουν για δικό τους. Αλλάζουν
τακτική. Ελίσσονται. Θολώνουν τα νερά.
Σφετερίζονται ξένα εμβλήματα. «Εμείς οι
Τούρκοι είμαστε οι διάδοχοι τής
Αυτοκρατορίας». Παλιά η τακτική. «Οι
Τούρκοι δεν είναι ξένοι, είναι..» άκουσον,
άκουσον! «λαός ντόπιος της Μικράς Ασίας,
πανάρχαιος. Είναι η εξέλιξης των αρχαίων
Χιτιτών, είναι απόγονοι των Τρώων. Αρχαία η
φυλή! Γηγενής. Απλώς ανακατέλαβε ό,τι της
ανήκε». Άρα είναι νόμιμοι συνεχιστές της
«Βυζαντινής» Αυτοκρατορίας. Αρα και ο
δικέφαλος τούς ανήκει. Είναι δικός τους!
Διερωτώμαι Για το
έμβλημα τής Βεργίνας έγινε χαμός. Να μη μας
το μολύνουν οι Σκοπιανοί. Γι' αυτό το
σύμβολο που το σφετερίζονται Αλβανοί,
Σέρβοι, Ρώσσοι, τόσοι άλλοι και τώρα οι
Τούρκοι ποιος θα διαμαρτυρηθεί; Κανείς.
|
|
|