Ο Οικ. Πατριάρχης Αθηναγόρας ο Α΄ ήταν μεγάλη φυσιογνωμία. Αλλά δεν ήταν Φαναριώτης. Τον επέβαλε ο Τρούμαν. Mε δυσκολία τον δέχθηκαν οι Τούρκοι. Στο αεροδρόμιο του επέδωσαν την τουρκική υπηκοότητα. Ο Τρούμαν είχε πιστέψει ότι η θέση του Πατριαρχείου ήταν θέση περίοπτος και νευραλγική. Ιδίως τότε πού μαίνονταν ο ψυχρός πόλεμος Ανατολής-Δύσεως. Θέλησε λοιπόν να βάλει στο Πατριαρχείο δικό του άνθρωπο.Αύτος ο άνθρωπος όμως δεν γνώριζε τιjν πραγματικότητα εδώ. Κυρίως αγνοούσε τον τρόπο συμβιώσεως των Ρωμηών με τους Τούρκους. Θα τα πάμε καλά με τους Τούρκους, έλεγε και ξανάλεγε. Μη φοβάσθε. Επί αιώνες οι Ρωμηοί είχαν ως έμβλημα το «λάθε βιώσας» των αρχαίων. Έκαμαν την δουλειά τους όπως ήθελαν  και άφηναν τους Τούρκους να πιστεύουν ότι έχουν το πάνω χέρι, ότι κυβερνούν. Έτσι όλα πήγαιναν καλά, τουλάχιστον μεταπολεμικώς έως ότου το μυρμήγκι μπήκε στο ρουθούνι του ελέφαντα. Άρχισε ο Πατριάρχης κινήσεις που δεν άρεσαν στους Τούρκους. Ανησύχησαν. Τα μυαλά των Ρωμηών πήραν αέρα. Σήκωσαν κεφάλι, πρέπει να χτυπηθούν. Kαι δημιούργησαν τα Σεπτεμβριανά. Ήταν η αρχή του τέλους. Όταν ο Πατριάρχης κατάλαβε τα σφάλματά του ήταν αργά πια. Στα τέλη του πατριάρχευε σ' ελάχιστους ζωντανούς και απειράριθμους πεθαμένους.

Τότε που οι Ρωμηοί ήσαν πολλοί στην Πόλη, ουδείς τολμούσε να μιλήσει έτσι, μηδέ του Πατριάρχου εξαιρουμένου. Και τώρα ομιλεί με τέτοια παρρησία ο Οικ. Πατριάρχης Βαρθολομαίος που ποιμαίνει μόνον δύο χιλιάδες εκ των οποίων εκατόν πενήντα στο Γηροκομείο και εξήντα στο Φρενοκομείο.

Ας μη νομισθεί όμως ότι οι Ρωμηοί επειδή είναι λίγοι είναι και εκλεκτοί. Τα πράγματα δεν είναι και τόσον ρόδινα. Ζουν σε σύνδεσμο με το Οικουμενικό Πατριαρχείο γιατί πιστεύουν ότι είναι ή μοναδική ελπίδα καταφυγής σε ώρες δύσκολες.

Ω της υποκρισίας! Πότε υπελόγισε Πατριαρχείο και ομογένεια τo ελληνικό κράτος; Ας αφήσουμε τα παλιά και ας ασχοληθούμε για λίγο με τα νεώτερα. Τους υπελόγισε το 34 με το σύμφωνο «φιλίας» που είχε ημερομηνία λήξεως, το 64; Τους υπελόγισε το 55 με τα Σεπτεμβριανά; Συγκινήθηκε με την  έξοδο του 64; Διεμαρτυρήθη για τους νόμους, μυστικούς και φανερούς, που άρπαζαν τις περιουσίες των Ρωμηών και που δεν τους επέτρεπαν πωλήσεις, μεταβιβάσεις, δωρεές, ουδέ και αυτό το ιερό δικαίωμα της διαθήκης; Πότε Έλληνας Υπουργός πήγε να δει, να ενημερωθεί, να ζήσει τα προβλήματα της ομογενείας; Αρκεί μια τυπική επίσκεψις στο Φανάρι και οι χαιρετούρες με τον Πατριάρχη και η έλλειψις στοιχειώδους σεβασμού προς το πρόσωπο του; Σκύψε βρέ, φίλα το χέρι του Πατριάρχου. Μη φοβάσαι δεν θα κολλήσεις χολέρα.

Όταν κάποιος τόλμησε να πει στον Παπάγο «και τι θα γίνει με τους Έλληνες της Πολης;» απήντησε: «Πόσοι δα είναι oι Πολίτες;»  «Διακόσιες χιλιάδες περίπου». «Πόσοι είναι οι Κύπριοι;» «Εξακόσιες χιλιάδες», ήταν η δεύτερη απάντησις. «Ε, απεφάνθη ο Πρωθυπουργός. Θα χάσουμε διακόσιες χιλιάδες, θα κερδίσουμε εξακόσιες». Τετραγωνική λογική! Χάσαμε. Και τις διακόσιες και τις εξακόσιες.

Κι' όταν έγιναν οι βανδαλισμοί του 55, κίχ η γενναία ελληνική κυβέρνησις.

Το ότι είναι ο Πατριάρχης Τούρκος υπήκοος αυτό καθ' εαυτό δεν είναι κάτι το κακό. Τούρκοι υπήκοοι ήσαν οι Κύριλλος ο Λούκαρις, Κύριλλος ο Ε', Γρηγόριος ο Ε'. Αυτό δεν τους εμπόδισε να μαρτυρήσουν για το Γένος. Τούρκοι υπήκοοι ήσαν οι Ιερεμίας ο Τρανός, Κωνστάντιος ο από Σιναίου, Γερμανός ο Β', Διονύσιος ο Ε' (ο κηρύξας την Εκκλησίαν εν διωγμώ, ο καταθορυβήσας τον αιμοσταγή Σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ), Ιωακείμ ο Γ', Φώτιος ο Β' και η λοιπή χορεία των αοιδίμων Πατριαρχών. Δεν τους εμπόδισε εις τίποτε να γίνουν φωτεινές μορφές της Εκκλησίας και του Γένους. Και ερωτώ, ο ελάχιστος εγώ, γράφει ο π. Δοσίθεος, Οι Αρχιεπίσκοποι της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος και προ αυτήν οι Μητροπολίται Αθηνών, όντας Έλληνες υπήκοοι τι το γενναίο έπραξαν, που δεν έπραξαν οι Τούρκοι υπήκοοι Πατριάρχαι;

Αφήστε αυτό το κομμάτι που λέγεται Μεγάλη Εκκλησία να είναι μεγάλο, ανόθευτο. Να σηματοδοτεί την γνήσια έκφραση της ορθοδόξου πίστεως. Αφήστε το ήσυχο να υπάρχει εκεί που το έταξε η Θεία Πρόνοια. Να μπορεί ο βουλόμενος να ξεδιψάει στ' αγιάσματα της, να θεραπεύει τους πονοκεφάλους του με το αγίασμα της Μπαλουκλιώτισσας, να ξαποσταίνει στη σκιά των πεύκων τής Χάλκης.

Άκουσα παληότερα, σε πολύ δυσκολότερες ώρες, από το στόμα Ιεράρχου, πού αv δεν διεγράφετο από τους Τούρκους θα είχε γίνει Πατριάρχης: «Εμείς δεν πρόκειται να φύγουμε ποτέ! Εκτός αν μας αρπάξουν και μας πετάξουν δια της βίας έξω απ’ τα σύνορα». Το ίδιο, αλλά με άλλα λόγια, μας είπε ο Οικ. Πατριάρχης στο πανηγύρι της Μουχλιώτισσας. Στο προαύλιο κάτω απ’ τον πλάτανο: «Δεν θα φύγουμε, θα μείνουμε εδώ με όσους απέμειναν και με τις σκιές των προγόνων μας που μας περιβάλλουν».  

Βλέπω τον άρχοντα Πρωτοψάλτη να βγαίνει μετά την απόλυση του εσπερινού στενοχωρημένος. Τι συμβαίνει, άρχοντα. «Ηλθε ένας ψάλτης απόψε απ’ την Ελλάδα και με σύγχυσε. Ήθελε να ψάλει ντε και καλά χωρίς ράσο. Τον είπα. Δεν επιτρέπεται και μου αρχίζει: Να μου βρείτε εσείς ράσο. Είμαι πρωτοψάλτης, είστε αφιλόξενοι. Έπρεπε να συμπεριφέρεστε καλύτερα. Τι να τον πω;». Να λες σ' αυτούς, του απαντώ, ότι "εδώ έρχεσθε για να αγοράζετε και όχι για να πουλάτε..."

Το πρωί εισερχόμεθα στον Πατριαρχικό Ναό. Αρχίζει ο όρθρος. Οι ψάλται ψάλλουν με την ψυχή τους. Γίνεται αρχιερατική Θ. Λειτουργία. Συνοδικός Μητροπολίτης με τον Μεγάλο Αρχιμανδρίτη και δύο διακόνους. Παρών και ο Πατριάρχης. Συμπροσεύχεται εντός του Αγ. Βήματος. Όχι σε πολυθρόνα. Σ' ένα απλό ξύλινο καλογηρικό στασίδι, όμοιο καθ' όλα με τα άλλα, πίσω από το τέμπλο του παρεκκλησίου της Παμμακαρίστου. Όλα τελούνται στην εντέλεια. Θα θυμάμαι για πάντα αυτήν την Θ. Λειτουργία. Εκεί κατάλαβα γιατί «χάζεψαν» οι Ρώσσοι του Θ' αιώνος όταν άκουσαν τις ψαλμωδίες της Αγίας Σοφίας. Τότε ήταν που παρήγγειλαν στο βασιληά τους τον Βλαδίμηρο, και έτσι  ο Ρωσικός λαός έγινε Ορθόδοξος.

Λέγω στον Άρχοντα Πρωτοψάλτη: Μόνοι μας θα είμαστε απόψε. Και μου άπαντά: «Και μόνοι μας να είμαστε, για μας η εκκλησία είναι γεμάτη».

Μου τα έλεγε ο Θρασύβουλος Στανίτσας, και δεν τον πίστευα. Βλέποντας τους ψάλτες στον Πατριαρχικό ναό πως ψάλλουν, πιστεύω και ομολογώ. Η ψαλτική τέχνη είναι η ζωή τους. Μας έλεγεν ο τωρινός Αρχών Πρωτοψάλτης, ο υπέροχος Λεωνίδας Αστέρης: «Ψάλλω, Πάτερ μου, από πέντε χρονών παιδί».

Φρονώ ταπεινώς ότι η Ιεραρχία του Οικουμενικού Θρόνου περιλαμβάνει αστέρας πρώτου μεγέθους. Έχουν μόρφωση αμφιλαφή και ου την τυχούσαν. Είναι άριστοι χειριστές του λόγου. Τα κηρύγματα τους, οι συγγραφές τους αποτελούν μνημεία λόγου, καλλιεπείας και Θεολογικής σκέψεως, Δύσκολα συγκεντρώνομαι, όταν ακούω κήρυγμα εν' εκκλησίαις. Ηττημαι και την ήττα ομολογώ. Όταν όμως ακούω κήρυγμα στην Πόλη, έστω και από διάκονο της σειράς και προσέχω και ωφελούμαι και κατανύσσομαι. Μόνον όποιος διάβασε το «εκ Φαναρίου Β'» του Μητρ. Πέργης Ευαγγέλου κατάλαβε τι εστί σύγχρονη ελληνική γλώσσα.

Η βασική διαφορά στο κηρύττειν μεταξύ ημών των Ελλαδικών και των Πατριαρχικών είναι ότι εμείς κοινωνιολογούμε και ηθικολογούμε, ενώ αυτοί Θεολογούν. Αυτοί ασχολούνται με την ορθο-δοξία. Εμείς με την ορθο-πραξία. Νέο φρούτο κι' αυτό, σεσηπος όμως.

Εις όλα τα Πανορθόδοξα συνέδρια, στις συναντήσεις μετά των ετεροδόξων, εμφανής είναι η υπεροχή της Πατριαρχικής αντιπροσωπείας. Όχι γιατί έχει την πρωτοκαθεδρία, όσο  γιατί αρθρώνει θεολογικό, ορθόδοξο λόγο. Και αυτό γιατί...

Πρώτον. Οι ιεράρχαι του Θρόνου είναι φορείς μιας μακραίωνης, παραδόσεως που φθάνει μέχρι τους αποστολικούς χρόνους,  

Δεύτερον. Αισθάνονται βαρείαν την ευθύνην έναντι σύμπαντος του Ορθοδόξου κόσμου αλλά και της οικουμένης.

Τρίτον. Έχουν επίγνωσιν της ευγενούς καταγωγής των. Είναι Ρωμαίοι μέχρι «μυελού οστέων». Κι΄ αυτό μακράν πάσης ρατσιστικής ή εθνικιστικής υστερίας.

Τέταρτον. Αισθάνονται περισσότερο από μας την έννοια της Καθολικότητας της εκκλησίας.  

Στην Πόλη αισθάνεσαι την ανθρωπιά των επισκόπων να σε αγκαλιάζει. Πηγαίνοντας στην Πόλη δεν ψάχνουμε να βρούμε αγίους, ούτε γεροντάδες του τύπου της Ελλαδικής Εκκλησίας. Τέτοιοι δεν υπάρχουν εκεί. Εξ άλλου γιατί πρέπει να φθάσουμε μέχρις εκεί για να βρούμε, αφού στην Ελλαδική αγορά είναι τόσον πολλοί όπως οι τομάτες σε καφάσια μανάβικου κατά μήνα Αύγουστο;

 Οι Κασσάνδρες χρησμοδοτούν. Το τέλος του Πατριαρχείου έφθασε. Το ακούω χρόνια. Τα όρνια θέλουν θνησιμαία για να χαρούν. Όσοι όμως γνωρίσουν αυτούς τους νέους διακόνους του Πατριαρχείου θ' αλλάξουν αμέσως γνώμη. Κληρικοί αγνοί, με ζήλο, με αφοσίωση, με διάθεση για δουλειά. Τούς βλέπω και τους χαίρομαι. Το Φανάρι ενσαρκώνει την πνευματική και φυσική αντοχή του Γένους (Αλ. Αλεξανδρής). Το Φανάρι είναι κάστρο απόρθητο.

Η εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως είναι η Μήτηρ Εκκλησία, η μάνα των Ρωμηών, της Ρωμηοσύνης όλης. Πώς; "Ακουσον! Η υπόθεσις έχει ιστορία. Και η ιστορία λέγει ότι η χώρα που τώρα ονομάζεται Ελλάς μέχρι του ποταμού Νέστου, δεν ανήκε εξ αρχής στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Όταν το 395 μ.Χ. τα παιδιά του Θεοδοσίου του Μεγάλου Αρκάδιος και Ονώριος χώρισαν τα τσανάκια τους ο ένας πήρε το Ανατολικό κομμάτι της Αυτοκρατορίας και ο άλλος το Δυτικό. Σύνορο ήταν ο ποταμός Νέστος. Επομένως εμείς μείναμε στο δυτικό κράτος, πού είχε πρωτεύουσα την Ρώμη. Αργότερα επί Ιουστινιανού η περιοχή μας, ή επαρχία του Ιλλυρικού δηλαδή, υπήχθη στην δικαιοδοσία τής νέας Ρώμης, της Κων/πόλεως. Συνέβη τότε το εξής παράδοξο:  Πολιτικώς υπαγόμεθα στην Κωνσταντινούπολι, την Νέα Ρώμη και εκκλησιαστικώς στην Παλαιά Ρώμη, στον Πάπα, μέσω του ημιανεξαρτήτου Βικαριάτου του Ιλλυρικού. Τα χρόνια περνούν και φθάνουμε στο 730. Ο αυτοκράτωρ Λέων Γ' ο Ισαυρος, κήρυξε την εικονομαχία. Ο τότε Πάπας Γρηγόριος ο Β' παρέμεινε ορθόδοξος μη δεχθείς τα εικονομαχικά διατάγματα του Λέοντος.

                Για να τιμωρήσει ο Λέων τον Πάπα απέσπασε δια διατάγματος το Ιλλυρικό από την εξουσία της Ρώμης και το προσήρτησε στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Από τότε αρχίζει και φανερά η εχθρότητα του Πάπα Ρώμης προς τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Βλέπομε λοιπόν ότι ουδέν κακόν αμιγές καλού. Η εικονομαχία του Λέοντος έφερε το Ιλλυρικό και όλες τις νότιες επαρχίες του στην Κωνσταντινούπολη, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Φαντάζεσθε τι θα συνέβαινε εάν μέναμε υπό τον Πάπα της Ρώμης; Θα ακολουθούσαμε τις κατόπιν αιρέσεις του, σιγά σιγά θα χάναμε την ορθόδοξη πίστι μας, θα γινώμαστε παπικοί, θα χάναμε την γλώσσα μας, την εθνική μας ταυτότητα. Η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως άπλωσε τις φτερούγες της ως όρνις και μάς σκέπασε, μάς στέγνωσε, μάς έθρεψε, μάς γλύτωσε απ’ το γεράκι, τον πάπα.

Ο ποιμήν των δύο χιλιάδων ψυχών ομιλεί στο Ευρωκοινοβούλιο και εκπλήσσει. Μου έλεγε ευρωβουλευτής: Οι ευρωβουλευτές περίμεναν να ακούσουν κάποιον γραφικό ανατολίτη γενειοφόρο τύπο. Άλλ’ όταν τον άκουσαν έμειναν ενεοί (ξεροί θα ήταν η καλύτερη λέξις). Ο ποιμήν των δύο χιλιάδων ψυχών μίλησε στην Ρώμη εις την ιταλική και εξέπληξε τους Ιταλούς. Ομιλεί τα ιταλικά καλύτερα κι απ’ τον Πάπα. Ο ποιμήν των δύο χιλιάδων ψυχών έχει μόρφωσιν δεκάδων εξ ημών. Τα δε κείμενα τα εκ των Συνοδικών Γραφείων εξερχόμενα θα μείνουν εις την ιστορία ως συμβολικά μνημεία της Εκκλησίας. Ενώ τα δικά μας;

Το Πατριαρχείο έχει ευθύνη. Ευθύνη να περάσει η περιστερά τις Συμπληγάδες. Να περάσει και η Αργώ. Να περάσει η Εκκλησία. Να περάσει η Ορθοδοξία. Λυπούμαι βαθύτατα γιατί ζω σε εποχή αμφισβητήσεως των πάντων. Η εποχή που όταν σ' ένα μοναστήρι έφθανε γράμμα απ’ το Πατριαρχείο, σήμαινε η μεγάλη καμπάνα, συνήγετο στο συνοδικό πάσα η αδελφότης, ήπτετο λαμπάς και οι πατέρες πάντες ορθοστάδην ηκρόωντο, παρήλθεν ανεπιστρεπτί. Όλα εξισώθηκαν. Τι Λωζάνη, τι Κοζάνη! Και όμως κινείται! Το κύρος του Πατριαρχείου εξακολουθεί να είναι υψηλό.

Ο Πατριάρχης ημών βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη. Αυτόν και μόνον αναγνωρίζομεν ως Πατριάρχην και ουδένα έτερον. Είναι ο Πατριάρχης της Ρωμηοσύνης όλης, άρα και της Ελλάδος. Δεν είμεθα άλλο Έθνος, δεν είμεθα άλλο Γένος για να δικαιούμεθα να έχουμε δικό μας Πατριάρχη. Είμαστε Ρωμηοί. Εμείς (η Παλαιά Ελλάς κυρίως) αυτοκέφαλον τμήμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η Κρήτη ημιαυτόνομος. Εμείς είμαστε απλώς αυτόνομοι

Ο Πατριάρχης μας, ο δικός μας Πατριάρχης, είναι αυτός που ο Άγιος Θεός όρισε να σηκώση στους ώμους του τις ευθύνες της Ρωμηοσύνης, της Ορθοδοξίας όλης, του σύμπαντος κόσμου. Όλος ο κόσμος, απανταχού της γης περιμένει απ’ αυτόν τον άνθρωπο, που ως δρυς υψικάρηνος στέκεται ολομόναχος, να τον ευλογήσει, να τον διδάξει, να τον οδηγήσει στην λύτρωσι. Κι' αυτός ο άνθρωπος πατριάρχης χρειάζεται και το δικό μας ενδιαφέρον και την δική μας αγάπη, χρειάζεται το βαθύ μας σεβασμό, την πλήρη μας αφοσίωση. Και τα έχει. Αυτός ο άνθρωπος πού ετάχθη να φυλάττη κόκαλα, όπως έλεγε πικραμένος στα τέλη του βίου του ο αοίδιμος Πατριάρχης Αθηναγόρας, είναι τόσον ζωντανός που φοβίζει. Φοβίζει τους εδώ που θέλουν τον Πατριάρχη υπνώττοντα ωσάν την «κοιμωμένη» του Χαλεπά μέσα σ' ένα απέραντο νεκροταφείο που λέγεται Κωνσταντινούπολις.

Άλλ’ εκεί που φάνηκε το ανάστημα του Πατριάρχου ήταν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (Στρασβούργο,19 Απριλίου 1994). Παραθέτω ολίγα αποσπάσματα για να πάρετε μία γεύσι.   Διακονούμεν παράδοσιν δέκα και επτά αιώνων μεριμνών και αγώνων δια την σωτηρία και ενότητα του Πολιτισμού της Ευρώπης... Η ηνωμένη Ευρώπη δεν ημπορεί να είναι μόνον σχεδιασμός ενιαίας οικονομικής αναπτύξεως και προγραμματισμός ενιαίας αμυντικής πολιτικής. Εκ των πραγμάτων απαιτεί και ενιαία κοινωνική πολιτική, ειρηνικής και γονίμου συνεργασίας των Ευρωπαϊκών λαών.... Το αίτημα είναι πολιτισμικόν. Αίτημα νοήματος των διανθρωπίνων σχέσεων, των σχέσεων αλληλοπεριχωρήσεως των εθνικών παραδόσεων...

Από τον Ελληνικό τύπο

 Η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως κατά την παρούσα στιγμή ουδέν ίδρυμα διατηρεί, το οποίον να χρήζει οικονομικής ενισχύσεως.

 Αι εξ Ελλάδος και αλλαχόθεν πλουσιοπάροχοι οικονομικαί ενισχύσεις, ουδόλως δύνανται να χαρακτηρισθούν «ελαχιστότατοι πόροι».

 ..Εκ του υστερήματος του ελληνικού λαού. Που διατίθενται τα δισεκατομμύρια; Σπαταλούνται εκ της ολιγαρχίας του Φαναρίου.

Είναι ψέμμα το ότι το Πατριαρχείο δεν διατηρεί ιδρύματα.  Διατηρεί Γηροκομείο με 150 ηλικιωμένους και το ανάλογο προσωπικό (πάνω από είκοσι). Διατηρεί Φρενοκομείο με 60 τροφίμους και το ανάλογο προσωπικό. Διατηρεί συσσίτια για τους απόρους. Διατηρεί τεράστιο Νοσοκομείο, το φημισμένο σ' όλη την Ανατολή Γραικικό Νοσοκομείο του Μπαλουκλή. Έχει όλες τις κλινικές για όλες τις παθήσεις. Ποιος πληρώνει γιατρούς, και νοσηλευτικό και διοικητικό προσωπικό; Ποιος το συντηρεί; Ποιος το προμηθεύει με φάρμακα και μηχανήματα;

Η Ελλαδική Εκκλησία ένα μικρό νοσοκομείο απέκτησε και δεν μπόρεσε να το διατηρήσει. Το παρέδωσε στο ΕΣΥ.

Συντηρεί και ανακαινίζει ναούς. Διατηρεί την Πατριαρχική Αυλή που έχει 36 υπαλλήλους από κλητήρα μέχρι μάγειρα, και από καθαρίστριες μέχρι νεωκόρους. Πληρώνει ιεράρχες, αρχιμανδρίτες, εφημέριους, διακόνους. Αυτούς ποιος τους πληρώνει, η Τσιλέρ ή ο Γιλμάζ;

Φιλοξενεί Πατριάρχας, αρχιεπισκόπους, επισήμους. Τι θα πει σ' αυτούς: Πάρτε ένα λουκουμάκι και φεύγετε;

Διατηρεί και συντηρεί κολοσσιαία σχολεία. Μεγάλη του Γένους Σχολή, Ζάππειον, Ζωγράφειον, Μαράσλειος, κοινοτικά σχολεία, υπηρετικό προσωπικό. Στέλνει στελέχη για σπουδές σrο εξωτερικό, χορηγεί υποτροφίες.   Διατηρεί ιδρύματα στο εξωτερικό. Γνωρίζουν οι ακρίτως κατακρίνοντες ότι όσα η Ελληνική κυβέρνησις χορηγεί προέρχονται από περιουσία του Πατριαρχείου; Δεν μπορώ να γράψω πως, γνωρίζω όμως ότι τo Κράτος οφείλει στο Πατριαρχείο.

Το Πατριαρχείο δεν επιβιώνει χάρις εις τα δικαιώματα του πολίτου ή την ευνομία. Επιβιώνει πληρώνοντας. Όχι τώρα μόνον. Από τον καιρό της αλώσεως.

Αυτοί οι μεγάλοι χορηγοί παλαιοί και νέοι, έχουν τα λεφτά τους για πέταμα; Ρίχνουν δισεκατομμύρια για να τα φάνε οι έξυπνοι, οι λίγοι του Πατριαρχείου; Τόσον αφελείς είναι; Η μήπως βλέπουν, λέγω μήπως, μια ηρωική προσπάθεια να σταθεί στα πόδια της η ομογένεια, να στηριχθεί το Πατριαρχείο; Άνθρωποι τεχνοκράτες, άνθρωποι του καπιταλισμού, άνθρωποι των ηλεκτρονικών υπολογιστών, πως γίνονται μέτοχοι των οραμάτων του Πατριάρχου; Είναι τόσον εύκολο να εξαπατηθούν από την κλίκα των πατριαρχικών; Αυτό δεν θα έπρεπε να μας βάζει σε σκέψεις; Δεν θα έπρεπε πριν γράψουμε κάτι να το ελέγξωμε, να το βασανίσωμε, να το διασταυρώσωμε; Και το ακρίτως γράφειν και διασύρειν δεν είναι κακοήθεια;

Ερωτώ τον Πατριάρχη μας: Παναγιώτατε, σάς στενοχωρούν αι ύβρεις;

  - Όταν έγινα Πατριάρχης, ναι με στενοχωρούσαν. Τώρα όχι, πια. 

Ευτυχώς, γιατί θα πήγαινε σκαστός.

       Αρχιμανδρίτης π. Δοσίθεος

[ Home ]

Last modified: ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 22,  2021