|
|
|
|
Σ' έμένα προσωπικώς μου απεκαλύφθη ένας άλλος κόσμος. Η εντός της Εκκλησίας Ορθοδοξία. Κατάλαβα ότι έκτος Εκκλησίας Ορθοδοξία δεν υπάρχει. Μου απεκαλύφθη μια Ορθοδοξία καθαρή χωρίς τις επιχωματώσεις και τα μπάζα τού κοραϊσμού, τού φαρμακιδισμού, τού εύσεβιστικού-νοβατιανικού φανατισμού. Μου απεκαλύφθη το απλούν, το ουσιώδες. Έμαθα να κλαίω και να γελάω μαζί. Έμαθα ότι η Ρωμηοσύνη είναι μια γέλιο, μια δάκρυ. Είναι χαρμολύπη.
Είναι
εδώ (στην Πόλη) πού ξεχνάς παντελώς πως
είσαι σε χώρα αλλογενών, αλλοθρήσκων και
αλλόγλωσσων. Είναι εδώ πού ζεις, έστω και
για λίγο, έστω και με λίγους, αυτό πού έζησε
η Ρωμιοσύνη για αιώνες. Ας
όψονται οι
υπαίτιοι της καταστροφής.
Δεν
είναι καθόλου Όνειρο. Η Ρωμιοσύνη ζει στην
Πόλη. Ζει και ή νεολαία της.
Το
1841 μέ τον νομο περί «αυτοχθόνων» και
«ετεροχθόνων»
διαιρέθη η Ρωμηοσύνη,
κόπηκε στα δυο. Αυτοί που γεννήθηκαν και
ζουν μέσα στο βασίλειο. Με προνόμια - ως
αγωνισταί κατά την Επανάσταση - να
διορίζονται στο δημόσιο και να ζουν απ’ τον
κρατικό κορβανά (το Όνειρο πάντων των
νεοελλήνων). Είναι οι πολίτες Α' κατηγορίας,
οι «αυτόχθονες». Και οι άλλοι. Αυτοί πού
δεν αγωνίσθηκαν, αυτοί πού ήλθαν αργότερα,
αυτοί πού γεννήθηκαν εκτός των ορίων του
κράτους (το οποίον έφθανε λίγο έξω από την
Λαμία) και πού δεν είχαν κανένα δικαίωμα, οι
«ετερόχθονες».
Και έτσι συνέβη το εξωφρενικό: Ο μέγας
ιστορικός του ΙΘ' αί., ο Κων/νος
Παπαρρηγόπουλος εξεδιώχθη από το Υπουργείο
Παιδείας, όπου εργαζόταν ως υπάλληλος,
γιατί ήταν «ετερόχθων»
είχε, δηλαδή, γεννηθεί στην Κων/πολη,
άρα ήταν ξένος. Και δεν ήταν ο
μόνος. Τι αφροσύνη, Θεέ μου!
|
|
|
